jazz blues rock

Στις 14 Ιουνίου το 2011 κυκλοφόρησε ένα καινούριο CD από την Madeleine Peyroux με τίτλο Standing on the Rooftop. Γνωστή περισσότερο για την «μαύρη» και βαθιά φωνή της που θυμίζει την Billie Holiday συγκρινόμενη πεισματικά μαζί της τα τελευταία 15 χρόνια. Καθώς με τα φωνητικά της αναμφισβήτητα κερδίζει όλο και περισσότερους θαυμαστές τελικά αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι η άψογη αντίληψη για το μουσικό αντικείμενο της. Σε μεγάλο βαθμό αποφεύγει να τραγουδήσει τα κλασσικά της Αμερικάνικης μουσικής συλλογής, η Peyroux έχει δανείσει την φωνή της σε έναν μεγάλο αριθμό από τραγούδια που παρουσιάζουν μια περιπετειώδη ποικιλία από τον Fred Nail και τον Leonard Cohen ως τον Elliot Smith και τον Serge Gainsbourg.

Ακολουθώντας το Bare Bones του 2009 (προηγούμενος δίσκος της) με τα περισσότερα κομμάτια σε συμμετοχική σύνθεση και χαρακτηριζόμενα από πολλούς σαν πρωτότυπα τα οποία βέβαια προϋπάρχουν σε άλμπουμ των Beatles και του Robert Johnson. Η Peyroux υποβαθμίζει την μελωδική ζωηρότητα του “Martha My Dear”(τραγούδι των Beatles γραμμένο από τον Mc Cartney που βρίσκεται στο διπλό άλμπουμ με τίτλο “The Beatles” γνωστό επίσης και σαn “White Album”) μεταχειριζόμενη τον χαρακτήρα των στίχων του τραγουδιού σαν την πραγματική μούσα της. Αυτό κάνει ιδιαίτερη αίσθηση καθώς ξεκινάει και απελευθερώνεται συγχρόνως η θεμελιώδους σημασίας μουσική. Ωστόσο η διασκευή του “Love in Vain” ενός blues κομματιού του Robert Johnson του 1937 με την προσεγμένη διατύπωση είναι χαρακτηριστικό για τους μελαγχολικούς στίχους του και την μουσική του. Αυτό σε ένα μεγάλο βαθμό οφείλεται στην ερμηνεία από την Cassandra Wilson αλλά εδώ φαίνεται να μην είναι απόλυτα προσεγμένη η αλληλεπίδραση ανάμεσα στην μουσική και τους στίχους.

Η Peyroux έφτιαξε μια ευέλικτη μπάντα για τον δίσκο αυτό με τους Marc Ribot στην κιθάρα και την Meshell Ndegeocello στο μπάσο. Αυτοί την πηγαίνουν από την προκαθορισμένη jazz μουσική της προς την «Rootsy Americana» (είναι το αμάλγαμα από διάφορες μουσικές παραδόσεις και ρίζες της Αμερικής που όλες μαζί μας φτιάχνουν αυτό το σύμπλεγμα). Έτσι δανείζει στα τραγούδια μια ελαφρά μελαγχολία και στερείται όλης αυτής της έντασης της jazz ενώ είναι δυσδιάκριτες οι μουσικές ρίζες. Κατά διαστήματα είναι σκυθρωπή και ταυτόχρονα διακριτική όπως στο “Fickle Dove” άλλες φορές είναι λίγο επιπόλαια όπως στο “Don’t Pick a Fight with a Poet” και άλλες φορές είναι θυμωμένη καθώς περιγράφει τις διαφορές ανάμεσα σε φτωχούς και πλουσίους σαν το “The Kind You Can’t Afford” παρόλο που μας είναι δύσκολο να το καταλάβουμε μιας και το συνυπογράφει με τον Bill Wyman των Rolling Stones που είναι μια από τις πιο πλούσιες μπάντες γύρω μας. Τέλος το Standing on the Rooftop είναι ένας καλοκαιρινός και πολύχρωμος δίσκος ευχάριστος και παρόλο που περιέχει αρκετά κομμάτια όμορφα επίσης περιέχει και κάποια τα οποία είναι λίγο βαρετά και σίγουρα δεν είναι αυτά που θα τραβήξουν πολλούς νέους ακροατές με το άκουσμα τους.

 Standing on the Rooftop (Αγορά CD)